"... Ο Ψηλορείτης για αιώνες έμοιαζε με πέτρινο δάσος. Τώρα στις σχισμές των βράχων του η φύση ανασκουμπώθηκε και άρχισε να πυκνώνει τις τάξεις των δέντρων. Οι χιλιόχρονοι πρίνοι και οι νεαροί ασφένταμοι άρχισαν να σκεπάζουν τον ουρανό μας. Τα κουδούνια των προβάτων, οι ντελικάτες αίγες, τα αγριοπερίστερα στις σπηλιές, τα σιγαρδέλια, οι αρφιχταλοί, η βασίλισσα πέρδικα, οι ταξιδεμένες κορφές από τους αλαφροπάτητους βοσκούς, τα σιωπηλά Μητάτα με τις μνήμες, όλα κοσμήματα στο στήθος του Ψηλορείτη. Τα δέντρα που ταξιδεύουν, τα δέντρα που δεν ονειρεύονται, που φιλοξενούν το φεγγάρι στα κλαδιά τους, είναι εδώ για να μας υπενθυμίσουν πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου αλλά ισότιμο μέρος της δημιουργίας. Τραγουδάμε το δάσος, αυτή τη μορφή ζωής στην οποία οφείλουμε την ανάσα μας".
Λουδοβίκος των Ανωγείων - Καλλιτεχνικός Διευθυντής των Υακινθείων
